Albert West (†)

Condoleanceregister: www.albertwest.nl

Op 4 juni 2015, om vijf uur, is zanger Albert West in het bijzijn van zijn familie overleden. Bij het krieken van de dag, juist terwijl de vogels rond het St. Elisabeth Ziekenhuis met hun eerste lied begonnen, sloot “onze Appie”, die grote hits scoorde als 'Cha-La-La I Need You', 'Give A Little Love' en 'Amarillo', daar voorgoed de ogen. Een fietsongeluk, dat op 27 mei jongstleden plaatsvond, is hem uiteindelijk fataal geworden. In december 2012 raakte Albert eenzijdig verlamd door een ruggenmerginfarct. Maar met zijn positieve energie onderdrukte hij zijn fysieke beperkingen en bleef hij knokken voor een come back. Manager Brigitte Vis: “Vanmiddag stond er eigenlijk een afspraak in de agenda om over een nieuwe CD te praten…” Die droom heeft Albert niet mogen voltooien. Hij laat echtgenote Joke, dochter Josine, schoonzoon Joep Eijkens en drie kleinkinderen Femke, Nienke en Liselotte achter.

Albert, geboren op 2 september 1949 in ’s Hertogenbosch als Albertus Petrus Enricus Gerardus Westelaken, begon zijn carrière in de vroege jaren zeventig en vanaf dat moment wist hij, razend knap, met zijn aanstekelijke liefdesliedjes en up tempo meezingers telkens weer nieuwe generaties fans aan zich te binden. Zijn gouden stem, altijd lachende ogen en sympathieke omgang met het publiek waren zijn handelskenmerk. Duizenden meisjes waren verliefd op Albert, even zoveel moeders zagen hem als hun ideale schoonzoon en voor het mannelijk publiek, zoals de Nederlandse soldaten die hem zelfs naar Afghanistan uitnodigden, was hij de perfecte gangmaker voor een lekker feestje, liefst met Brabants bier.

Als schooljoch van amper veertien auditeerde Albert in 1963 brutaal bij het Brabants feestorkest The Shuffles. En natuurlijk werd hij aangenomen. Vanzelfsprekend mocht niet bij alle optredens Albert’s jeugdige leeftijd worden verkondigd. De band repeteerde in een oude boerenschuur in Rosmalen. Op een snikhete zomerdag oefenden The Shuffles met de staldeuren wagenwijd open. En het toeval wilde dat juist die middag artiestenmanager Jan Vis in zijn auto langsreed. Vis stapte uit, ging op het geluid af en contracteerde de band meteen voor een platencontract. Uiteindelijk resulteerde deze samenwerking in het seizoen 1969-1970 in de wereldhit 'Cha-la-la, I Need You' (meer dan 5 miljoen verkochte singles en 19 weken in de Nederlandse Top 40). Ook ontstond een hechte vriendschap en zakenrelatie tussen Albert en “papa Jan Vis”, na het overlijden van Jan, voortgezet door dochter Brigitte Vis.

In 1973 brak Albert met The Shuffles. Hij liet zich voortaan Albert West noemen en begon zijn solocarrière met de hit 'Ginny Come Lately', een Brian Hyland-cover waarmee hij ook in Oostenrijk drie maanden lang op nummer 1 stond.   Er volgden meer jaren zestig-covers, zoals 'Tell Laura I Love Her' en 'Put Your Head On My Shoulder'.

In 1975 werd ook 'You And Me' een Top 10 hit. Albert deed met dit nummer mee aan het Nationaal Songfestival, maar moest de eer aan Teach-In laten, die vervolgens met 'Ding-a-dong' het Eurovisie Songfestival wonnen.

Bijna tien jaar later, in 1984, begon manager Jan Vis met een eigen studio in Rosmalen. De Brilly Sound Studio gaf impulsen aan nieuwe creativiteit. Albert’s hier opgenomen 'Hot Havana Nights' werd een hit en als producer van de BB Band scoorde Albert ook nog eens met de truckerskraker 'Stille Willie'. Deze bescheiden successen waren slechts ’t frivole voorspel van het gouden hitgeweld dat verderop in de jaren tachtig zou volgen: de samenwerking tussen Albert en zijn wereldberoemde Amerikaanse naamgenoot Albert Hammond. Hun duet 'Give A Little Love' stond in 1986 maar liefst 10 weken in de Top 40 en ook het album 'Hammond & West' vloog de platenwinkels uit. In 1988 kwam 'West & Friends' uit, opnieuw ijzersterke duetten met grote internationale sterren als Helen Shapiro, Brian Hyland en Tony Christie. Albert reisde ook met deze beroemdheden naar Aruba voor een prachtige NCRV-TV-special, die er mede voor zorgde dat het album met goud werd bekroond. In 1989 verscheen ook nog het jubileumalbum '25 Jaar' waarvoor Albert een duet met de fameuze Ierse songfestivalwinnares Dana opnam.

Gecharmeerd door Alberts warme uitstraling voor de camera’s contracteerde de NCRV hem in deze periode als presentator van het TV-programma 'Songboek'. Later volgden nog andere tv-programma’s, zoals 'Op Nieuwe Toeren', 'Hitmix' en 'Sterren Op Reis'. Ook als radiopresentator deed Albert het fantastisch, met het sympathieke 'Hart Van Twee' op Radio 2.

In 1993 scoorde Albert weer een dikke Top 40 hit met 'Mockin’ Bird Hill', een vrolijk ¾-maat nummer, geschreven door George Vaughn Horton op basis van een Zweedse wals uit 1915. In de jaren vijftig van de vorige eeuw was het liedje een hit voor Patti Page en Les Paul en Mary Ford. In 1992 gebruikte verzekeringsconcern Centraal Beheer het prikkelende deuntje voor haar 'Even Apeldoorn Bellen'-spotje. Zowel Albert West als reggaeband Roots Syndicate zetten het op single en gebroederlijk naast elkaar beklommen beide versies de nationale hitladders.

In 1999 nam Albert nog een klein duet-juweeltje op: het Spaans-Engelse 'Se Va' met dochter Josine.

Zes jaar later, in 2005, leverde opnieuw een reclamefilmpje Albert een dijk van een hit op. Bavaria gebruikte Albert’s jaren tachtig versie van Tony Christie’s hit uit 1971, '(Is This The Way To) Amarillo', voor haar nieuwste commercial. Nederlandse soldaten in Afghanistan pikten de song van de Bavaria-reclame en plakten 'Amarillo' onder een eigen filmpje, dat in vliegende vaart viraal ging op YouTube. Hierdoor werd Albert ook de held van het Nederlandse leger, dat hem later dat jaar uitnodigde om voor de soldaten in Afghanistan te komen zingen.

In 2009 nam Albert deel aan 'De Beste Zangers van Nederland'. In dit populaire TV-programma liet Albert zien dat hij ook prachtig in het Nederlands kon zingen. Hij ging hierna de studio en nam enkele gevoelige liedjes op, die eigenlijk de eerste stappen moesten zijn in de richting van een sfeervol album in zijn moedertaal. Zo ver is het echter niet meer gekomen. In december 2012 kreeg Albert last van fysieke uitvalsverschijnselen, voorbodes van het ernstige ruggenmerginfarct, dat hem tussen kerst en oudjaar trof.

Natuurlijk was dit een enorme klap voor de zanger die bijna vijftig jaar zingend en springend op de bühne honderdduizenden mensen vermaakte. Maar in verdriet achteruitkijken was geen optie voor Albert. Met een enorme geesteskracht en met alle power in zijn ernstig verzwakte body werkte hij aan zijn herstel en droomde hij van zijn zoveelste comeback. Op 27 mei toerde hij op zijn speciale driewielerfiets door de zonnige polder van Maren-Kessel, toen een wielrenster in volle vaart tegen hem opbotste. Albert’s driewieler kiepte om en hij klapte met zijn hoofd hard tegen het asfalt. Acht dagen later overleed hij aan zijn verwondingen. Ons medeleven gaat uit naar Joke, met wie hij ruim veertig jaar alle lief en leed heeft gedeeld, naar zijn dochter en schoonzoon Josine en Joep en naar zijn kleinkinderen Femke, Nienke en Liselotte. Het Nederlandse artiestenfirmament heeft een altijd stralende ster verloren.